Filmarchief
Zomerhitte
Dinsdag 26 mei 2009 om 20.00 uur
Combivoorstelling Stadstheater & Cine-Utopia (zie voor een uitleg van dit concept verderop in deze beschrijving)
Zomerhitte vertelt het verhaal van Fotograaf Bob, die zijn vriendin verloren heeft bij een terroristische aanslag in Afghanistan. Ruim een jaar later maakt hij op Texel een fotoreportage. Op het strand ontmoet hij een beeldschone geschiedenisstudente. Vanaf het eerste moment is hij in de ban van deze mysterieuze, vrijgevochten vrouw. Ze is ontwapenend en ongrijpbaar tegelijkertijd.
De film is geregisseerd door Monique van de Ven. Ze verfilmde het boek Zomerhitte van Jan Wolkers, aan wie de film werd opgedragen. Monique levert hiermee een prima debuut af, waarin de invloeden van Wolkers duidelijk aanwezig zijn. We zien een mooi liefdesverhaal met hier en daar een spannend tintje. Prachtige beelden van Texel, seks en de natuur. Dit alles wordt ondersteund door mooie muziek.
Land: Nederland 2008
Speelduur: 96 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Monique van de Ven, met Sophie Hilbrand, Waldemar Torenstra en Jelka van Houten
Genre: Romantiek, Thriller
Extra informatie: Verfilming van het boekenweekgeschenk 2005, geschreven door Jan Wolkers. De film kreeg een speciale première op Texel, het eiland waar Jan Wolkers jarenlang woonde.
Links
Officiële website
Gesprek met filmjournalist Harry Peters
De musical 'Brandende liefde', gebaseerd op de gelijknamige roman, ook van Jan Wolkers, kunt u zien in het Stadstheater, zaterdag 23 mei om 20:15 uur.
Zie voor meer informatie: Stadstheater Zoetermeer.
'Na het zien van de musical Turks Fruit waren Jan en ik erg enthousiast. Voor ons was het een originele herschepping van zijn inmiddels klassiek geworden roman. "Deze mensen moeten Brandende Liefde gaan doen", zei Jan die avond. Brandende Liefde, geschreven in 1981, is een humoristisch verhaal over schoonheid, jeugd en ouderdom, kunst, trouw zijn aan jezelf en de vurige passie van een jonge schilder voor een beeldschone, onbereikbare vrouw. Vol verwachting kijk ik uit naar de theaterversie van Brandende Liefde.' (Karina Wolkers, Texel, 2008) Die theaterversie is er nu. Van de makers van de musical Turks Fruit, die onder meer een Musical Award won voor de beste musical van het seizoen. De hoofdrollen in Brandende Liefde worden gespeeld door Catherine Ten Bruggencate als Mademoiselle Bonnema, Daniël Boissevain als Rick en Loes Haverkort als Anna.
Extra: U kunt in het stadstheater een theater - film combikaartje bestellen: voor de film 'Zomerhitte' in Filmhuis Cine-Utopia Zoetermeer betaalt u dan maar 4 euro.
Het concept van de combivoorstelling: in een tijdsbestek van enkele weken bieden we twee voorstellingen aan die met elkaar te maken hebben, in dit geval eerst de musical 'Brandende liefde' naar de gelijknamige roman van Jan Wolkers op zaterdag 23 mei in het Stadstheater en vervolgens op dinsdag 26 mei de film 'Zomerhitte', ook naar een roman van Jan Wolkers, in Filmtheater Cine-Utopia Zoetermeer.
The Boy in the Striped Pyjamas
Dinsdag 19 mei 2009 om 20.00 uur
Een vriendschap die niet zonder gevolgen blijft ...
Combivoorstelling Bibliotheek & Filmtheater – de Bibliotheek verzorgt om 20.00uur een literaire inleiding voorafgaand aan de film.
Bruno is de achtjarige zoon van een hoge nazicommandant. Zijn vader heeft promotie gekregen en het hele gezin moet van Berlijn naar het platteland verhuizen. In het nieuwe huis mag Bruno niet in de achtertuin komen. Wanneer hij uit zijn slaapkamerraam kijkt, ziet hij in de verte mensen rondlopen in pyjama's. Hij besluit er toch naar toe te gaan en hij komt uit bij een hek met prikkeldraad. Achter dit hek ziet hij een jongen van dezelfde leeftijd, die Shmuel heet. De twee sluiten vriendschap ... met onverwachte en verbijsterende gevolgen.
Wie de gelijknamige bestseller van John Boyne heeft gelezen, weet dat de climax van 'The boy in the striped Pyjamas' schokkend is. Komt dit ook doordat we vanuit kinderlijk perspectief meekijken en het verhaal meebeleven, terwijl wij donders goed weten wat er in de kampen gebeurde? De Britse regisseur Mark Herman heeft het bewustwordingsproces van subtiel uitgewerkt. Met zijn film hoopt hij vooral jongeren te raken en een discussie op gang te brengen over de Holocaust en oorlogsmisdaden.
The Boy in the Striped Pyjamas is een verfilming van de gelijknamige bestseller van John Boyne. Het boek ging wereldwijd al meer dan 3 miljoen keer over de toonbank en won meerdere prijzen. De verwachtingen voor de film waren dus hoog gespannen, en regisseur Mark Herman maakt ze waar. Een filmcriticus schreef al over ‘one of the most powerful endings ever captured on film’.
Land: Groot-Brittannië, Verenigde Staten 2008
Speelduur: 98 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Mark Herman, met Asa Butterfield, Vera Farmiga, David Thewlis, Amber Beattie en Cara Horgan
Genre: oorlogsdrama
Prijzen: in 2008 won actrice Vera Farmiga de British Independent Film Award voor beste actrice en ontving de film de publieksprijs op het Chicago International Film Festival. Hoofdrolspeelster Asa Butterfield was een van de genomineerden voor Most Promising Newcomer.
- De pers over deze film:
- ' Zonder de Holocaust te trivialiseren, volgt de film het pijnlijke bewustwordingsproces van Bruno, handig gebruikmakend van het verschil tussen zijn kinderlijke blik en onze wijsheid achteraf.' (Het parool)
Officiële website
Première Londen (o..m. gesprekje met de jongens die de twee vienden spelen; in het Engels)
Interview met David Thewlis (de vader en kamcommandant; in het Engels)
Un secret
Dinsdag 12 mei 2009 om 20.00 uur
De ontrafeling van een familiegeheim
Fançois Grimbert groeit op in de jaren ‘50 als een fragiele jongen die de hoge verwachtingen van zijn atletische vader en zijn moeder, een fanatiek zwemster, niet kan waarmaken. Hij beeldt zichzelf daarom in dat hij een broer heeft die al die dingen wel kan. Hij gaat zelfs zover dat hij wil dat ze een plaats aan tafel vrijhouden voor zijn broer. Ondanks de wat teruggetrokken François lijkt het gezin Grimbert een modelgezin. Een sterke vader (Patrick Bruel) en een knappe moeder (Cécile de France), niet arm, genoeg vrienden en familie. Toch wordt duidelijk dat er iets grondig mis is met het gezin. Gaandeweg de film ontrafelt zich het verhaal over wat er tijdens de oorlogsjaren is voorgevallen en waarvan de gevolgen nog steeds doorwerken, het geheim waar de titel naar verwijst. François (Mathieu Amalric) vertelt vanuit het nu in de film (1985) over zijn jeugd en met steeds langer wordende flashbacks wordt in beeld gebracht wat er precies gebeurd is. Ineens blijkt het verzonnen broertje meer elementen van de waarheid in zich te hebben dan tot dan toe gedacht. François hoort over mensen die hij nooit gekend heeft. De eerste vrouw van zijn vader, hun kind, een oom.
[Bron: www.fransefilms.nl]
Land: Frankrijk 2007
Regisseur en cast: Claude Miller, met: Patrick Bruel, Julie Depardieu, Cécile de France, Mathieu Amalric en Ludivine Sagnie
Genre: drama
Prijzen: de film won in 2007 de 'Grand Prix des Amériques' op het Montréal World Film Festival en Julie Depardieu won de Franse César voor de beste vrouwelijke bijrol ('Meilleure actrice dans un second rôle')
Extra informatie: de fim is gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman van Philippe Grimbert
Trailer: cinema.nl
Officiële website: www.unsecret-lefilm.com
Recentie NRC: NRC
Aanrijding in Moscou
Dinsdag 21 april 2009 om 20.00 uur
Laat je door de titel niet misleiden: Moscou is een volkswijk in Gent!
Als de 41 jarige Matty op de vrachtwagen van de 29 jarige Johnny botst, ontstaat er een heftige woordenwisseling, maar vliegt er ook een vonk over. Eerst ziet u een sappige Vlaamse ruzie, later een onverwachte liefde. Roodharige Johnny rijdt op Italië en brengt daar een gevoel voor grootse romantiek mee vandaan. Matty moet aanvankelijk niets weten van ‘die zotte' en probeert verder te leven op een dieet van sleur en zwartgebraden bloedworst. Met veel mosterd. Dan smaakt het tenminste nergens naar.
Deze geestige film is zo Belgisch als maar zijn kan. Een komedie/drama op zijn best. Barbara Sarafian en Jurgen Delnaet spelen de sterren van de hemel en regisseur Christophe van Rompaey geeft realisme, humor en warmte aan een verhaal dat al zo oud is als de weg naar Rome, 'het is nooit te laat om lief te hebben'. In Vlaanderen stond 'Aanrijding in Moscou' wekenlang op nummer 1.
Land: België 2008
Speelduur: 102 minuten (geen pauze)
Regie: Christophe Van Rompaey, met Barbara Sarafian, Jurgen Delnaet
Genre: komedie
Extra informatie: Moscou is een volkwijk in het Vlaamse Gent.
Prijzen: de film won de prijs van de Semaine de la critique in Cannes
Links
Filmtrailer
Officiële filmwebsite (gebruik de pijltjestoetsen op uw toetsenbord)
Vox Populi
Dinsdag 14 april 2009 om 20.00 uur
Een politieke satire vol herkenbare elementen
Vox Populi is een zwarte komedie over een doorgewinterde politicus in een midlifecrisis. Wanneer hij in aanraking komt met de volkse logica van zijn nieuwe schoonfamilie, heeft dit ingrijpende gevolgen voor zijn politieke optreden en zijn privé-leven. Jos Fransen, de leider van de grote, rode partij die een coalitie vormt met de groenen, is nog nooit betrapt op een eigen idee. Hij herhaalt al jarenlang de politiek correcte standpunten. Als zijn dochter een nieuw vriendje krijgt, staat hij plotseling aan het bier met haar aanstaande schoonvader Nico – een spraakwaterval die beschikt over een onuitputtelijke verzameling bruikbare oneliners. Hij is een Jordanees met een groot hart en zijn eigen gevoel voor rechtvaardigheid, maar hij heeft ook zo zijn eigen logica. Nico laat zich horen als 'de stem van het volk' – hij ventileert gretig zijn ongezouten mening over de 'Hoge Heren in Den Haag'. Fransen neemt een flink aantal van de volkswijsheden van zijn nieuwe vriend over. Daarmee krijgt hij eerst gedonder met zijn fractiegenoten, maar dat is snel voorbij als de partij pijlsnel omhoog schiet in de peilingen.
Land: Nederland 2008
Speelduur: 100 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Eddy Terstall, met Dragan Bakema, Marcel Musters, Johnny de Mol, Tara Elders, Tom Jansen, Ton Kas, Hilde van Mieghem, Marie Vinck, Femke Lakerveld, Beppie Melissen, Frans de Wit
Genre: zwarte komedie
Pers: 'vermakelijke politieke klucht'
Extra informatie: de film maakt onderdeel uit van een trilogie die Terstall maakt over de Nederlandse samenleving.
Links
A-Film (website distributeur, ook met trailer)
Officiële website
Boy A
Dinsdag 31 maart 2009 om 20.00 uur
Het recht om te leven verspeeld?
Wie beslist of je een tweede kans krijgt als je als kind iets vreselijks hebt gedaan? Eric moet een nieuwe naam kiezen en krijgt een tweede kans. Hij heeft gezeten voor de moord die hij in zijn jeugd pleegde Op z’n 24-ste komt Eric weer vrij. Als 'Jack' krijgt hij een baan in Manchester en moet hij weer wennen aan het leven buiten de muur in een nieuwe omgeving. En dat is bittere noodzaak, want zijn misdaad is nog lang niet vergeten. Jack is onzeker en droomt regelmatig over het wrede lot van zijn jeugdvriendje, die zijn gevangenschap niet overleefde. Verdient hij z’n nieuwe kans wel; Jack lijkt er zelf ook niet van overtuigd. Een snelle reactie na een ongeluk waarbij hij het leven van een jong meisje redt lijkt de weegschaal van vrouwe justitia in balans te brengen voor Eric/'Jack'
Regisseur John Crowley volgt met zijn verfilming het uitgangspunt van het boek van Jonathan Trigell, dat herinneringen oproept aan de zaak van de twee Engelse jongens van amper tien jaar oud die de peuter Jamie Bulger vermoordden. Over die zaak ontstond veel afschuw, in Engeland en ver daarbuiten. Waren die jongens het kwaad in hoogst eigen persoon, zijn ze te rehabiliteren en zou de samenleving zo’n tweede kans accepteren? Omwille van hun privacy werden ze aangeduid als 'Child A' en 'Child B', wat niet hielp: de tabloids hamerden de ‘kleine monsters’ aan de schandpaal. Toen de jongens op achttienjarige leeftijd vrij kwamen en onder een nieuwe identiteit een nieuw bestaan mochten opbouwen was de publiekelijke boosheid nog niet over. Waren ze nog gevaarlijk, welke behandeling hadden ze gehad?
De Werkgroep Zoetermeer van Amnesty International zal aanwezig zijn met een informatiestand. Een medewerker van de werkgroep leidt de film om 20:00 uur in door kort in te gaan op de burgerrechten in Engeland.
Land: Verenigd Koninkrijk 2007
Speelduur: 100 minuten
Regie en cast: John Crowley met Andrew Garfield
Genre: drama
Young@heart
Zondag 29 maart 2009 om 10.30 uur
Ontroerende film met veel humor
Bij een bejaardenzangkoor denken we eerder aan de Maastreechter Staar dan aan punkbands als The Clash. Toch zingen de hoogbejaarden in het Amerikaanse koor Young@heart uit volle borst Should I stay or should I go. De Engelsman Stephen Walker maakte een lach-en-een-traandocumentaire over het koor.
De documentaire Young@Heart begint en eindigt met een optreden van een zangkoor voor een uitverkochte, enthousiaste zaal. De gemiddelde leeftijd van de zangers ligt boven de tachtig. Ze zingen stevige pop- en rockhits. Het klinkt als een gimmick, en dat is het tot op zekere hoogte ook. De leden van het koor houden zelf meer van klassieke muziek en musicals, biechten ze op. Maar ze zingen de voor hen uitgezochte popmuziek met groot enthousiasme.
De film concentreert zich op een twee maanden durende repetitietijd voor een nieuwe serie optredens. Er worden moeilijke liedjes ingestudeerd, met titels die qua symboliek niet kunnen worden misverstaan, zoals Yes we can can van The Pointer Sisters en The road to nowhere van de Talking Heads. We kunnen lachen met de vitale bejaarden, maar ook huilen, want ziekte en dood bezoeken ook de repetities.
(cinema.nl, parool.nl)
Land: Engeland 2007
Speelduur: 109 minuten
Regie: Stephen Walker
Genre: muziek, documentaire
Officiële website: http://www.youngatheart-themovie.nl/
Hunger
Dinsdag 24 maart 2009 om 20.00 uur
De scènes en de kracht van de dialoog zijn de gang naar de bioscoop waard
Hunger gaat over de laatste zes weken uit het leven van de Noord-Ierse hongerstaker Bobby Sands. Plaats van handeling is de Maze gevangenis in Noord-Ierland, buiten Belfast, het is 1981. De IRA-gevangenen die onder barre omstandigheden in de beruchte H-blokken van deze gevangenis leefden kwamen in opstand tegen hun behandeling. Zij zagen zichzelf als politieke gevangene, niet als misdadiger. Hunger vertelt het verhaal van de protesten van deze IRA-gevangenen, die weigerden om gevangeniskleding te dragen, zich te wassen en hun haar te laten knippen. Ze probeerden op die manier (tevergeefs) een status als politieke gevangene af te dwingen. Als niets uithaalt, zoekt een aantal van hen het in een nog radicalere actie: een estafettehongerstaking. Bobby Sands is een van hen; hij sterft na 66 dagen, 27 jaar oud.
De regisseur – hij was twaalf toen Sands overleed – laat in Hunger zien en horen hoe het geweest moet zijn in de Maze gevangenis. En zelfs meer dan dat: de bioscoopganger voelt de pijn als Sands’ doorligwonden worden ingesmeerd; hij ruikt de penetrante pislucht in de cellenblokken en de dampende maaltijden die naast het bed van de wegkwijnende hongerstaker worden gezet.
In de eerste helft van de film zien we de dagelijks routine in de cellenblokken; dit vooral vanuit het perspectief van de gevangenisbewakers. Hun bestaan is slechts ogenschijnlijk minder extreem en bizar dan dat van de gevangenen. Eén van de bewakers zien we ’s ochtends ontbijten en de deur uit gaan, in een keurige Noord-Ierse straat. Alleen moet hij even op zijn buik gaan liggen, om te kijken of er geen bom onder zijn auto ligt, als wraakactie van de IRA. De bewaarders proberen de gevangenen met grof geweld te wassen en hun haar te knippen. Dat leidt tot harde confrontaties, die even bruut en wreed zijn, als alledaags en terloops.
De tweede helft concentreert zich daarna vooral op Bobby Sands en diens strijd en diepe overtuiging. Hij is bereid tot het uiterste te gaan voor die overtuiging. De haat van de IRA-gevangenen spat voelbaar van het doek af. Voor hun bewakers geldt hetzelfde: de wijzen waarop zij voluit wraak nemen op gevangenen zijn bestiaal en roepen sterke weerzin op.
De film laat onverbloemd en tot in confronterende details zien hoe diep de mens kan zinken en hoe zwaar de omstandigheden zijn geweest. Op sublieme wijze zijn de beelden diverse malen vermengd met commentaren van Margaret Thatcher. Zij geeft haar visie over de strijd van de IRA en belooft geen duimbreed voor deze terroristen te wijken. De interactie tussen haar woorden en de beelden die de regisseur ons laat zien is bijzonder krachtig. De gewelddadige optredens van de bewakers laten zien dat de IRA-gevangenen bestiaal werden behandeld; de regisseur bespaart ons hier weinig. Het uitgemergelde lichaam van Michael Fassbender is schokkend realistisch. Toch is het zeker niet een en al geweld: door de fraaie trage shots zijn er veel momenten waarop de geest weer even tot rust kan komen. De afloop van het verhaal is slechts geschiedenis.
De opbouw van het verhaal is uitstekend, alle acteerprestaties zijn uitzonderlijk en vooral de cameravoering en beeldtaal zijn magnifiek. De dialogen zijn spaarzaam, maar vlijmscherp. Deze benadrukken eens te meer de dramatiek van de film. Briljante, maar confronterende en intimiderende cinema van grote klasse. Al deze scènes en de kracht van de dialoog zijn de gang naar de bioscoop waard!
Een medewerker van Amnesty International, Werkgroep Zoetermeer, verzorgt om 20:00 de inleiding op de film. Aansluitend wordt de film gedraaid.
Land: Groot-Brittannië / Ierland 2008
Speelduur: 90 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Steve McQueen (III), met Michael Fassbender, Liam Cunningham, Stuart Graham (I), Lalor Roddy, Rory Mullen, Helena Bereen, Larry Cowan, Dennis McCambridge, Liam McMahon, Laine Megaw, Brian Milligan
Genre: drama, geschiedenis
Links
Trailer
Officiële website
Interview met regisseur
l'Empreinte de l'Ange
Dinsdag 17 maart 2009 om 20.00 uur
Gespeeld door de crème de la crème van Frankrijk
Een vrouw met zware psychische problemen doet een schokkende ontdekking. De vraag is alleen of ze zichzelf niet voor de gek houdt. Dit Franse drama vermomt zichzelf sluw in een psychologische thriller en vindt moeiteloos de weg naar de keel van de kijker. Gespeeld door de crème de la crème van Frankrijk – de sensuele Cathérine Frot – in de hoofdrol. In 2006 speelde zij een geweldige rol in ‘La Tourneuse de Pages’.
Wanneer Elsa Valentin haar zoontje van een verjaardagsfeestje komt ophalen, merkt ze een zesjarig meisje op dat haar van streek brengt. Ze krijgt een gevoel, een intieme overtuiging dat deze Lola haar eigen dochtertje is. Geobsedeerd, probeert ze zoveel mogelijk te weten komen over het meisje. Tijdens haar zoektocht naar de waarheid ontmoet ze Claire Vigneaux, de moeder van Lola, die zich zorgen maakt over het vreemde gedrag van die vrouw die voortdurend rond haar dochtertje sluipt. Is Elsa een gekkin? Is ze gevaarlijk? Wat is er nu eigenlijk zes jaar geleden gebeurd? Dit is het begin van een bitter conflict tussen twee vrouwen die elkaar nooit ontmoet zouden moeten hebben...
Land: Frankrijk 2008
Speelduur: 93 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Safy Nebbou, met Sandrine Bonnaire, Cathérine Frot, Wladimir Yordanoff
Genre: drama
Extra informatie: l'Empreinte de l’Ange (in het Nederlands: Het teken van de engel) zet je net zoals een goede thriller voortdurend op het verkeerde been maar mikt wel degelijk op de hartsnaren – met succes, bovendien
Cloud 9 (Wolke Neun)
Dinsdag 10 maart 2009 om 20.00 uur
Verliefdheid is van alle leeftijden
Hoe verliefd kan een vrouw van midden zestig zijn? Volgens regisseur Andreas Dresen heeft dat allesoverheersende gevoel niets met leeftijd te maken. De 65-jarige Inge is dertig jaar gelukkig getrouwd en houdt van haar echtgenoot. Ze is er dan ook helemaal niet op bedacht dat ze halsoverkop verliefd wordt op een andere man, de 76-jarige Karl. Het is passie. Het is seks. En opeens voelt ze zich weer een jong meisje... Eerst die steelse blikken en die magische aantrekkingskracht, even later die opgewonden spanning. Inge is de zestig gepasseerd en dertig jaar gelukkig getrouwd. Toch voelt ze zich met herboren passie als een puber aangetrokken tot de oudere Karl. Is deze man het waard om haar huwelijk op het spel te zetten? Inge confronteert haar echtgenoot Werner met dit voor hem vernietigende nieuws, met als gevolg een dramatische en verdrietige ruzie. Wanneer de eerste rookpluimen zijn opgetrokken, lijkt Werner zich in zijn lot te schikken.
Andreas Dresen over Cloud 9: 'Het irriteerde me dat, terwijl de maatschappij vergrijst, dat niet in beeld vertaald wordt – liefde en seks houden schijnbaar op te bestaan vanaf zekere leeftijd.'
Land: Duitsland 2008
Speelduur: 98 minuten (geen pauze)
Regie en cast: Andreas Dresen, met Steffi Kühnert, Horst Rehberg, Ursula Werner, Horst Westphal
Genre: drama, romantiek
Prijzen: winnaar van Un Certain Regard - Jury Coup de Coeur van het Cannes Film festival 2008
De pers over deze film:
'Een subliem melodrama ... als taboedoorbreker scoort Cloud9 hoog.' (de Volkskrant)
' [...] integere en eerlijke film.' (NRC Next)
'Klein juweel ... met oog voor menselijke waardigheid, en met gevoel voor humor...' (Trouw)
'Wolke Neun wil laten zien dat verliefdheid zich niets van leeftijd aantrekt. Ze bezorgt ouderen evenveel geluk als jongeren, maar richt ook dezelfde ravage aan.' (Het Parool)
Links' [...] integere en eerlijke film.' (NRC Next)
'Klein juweel ... met oog voor menselijke waardigheid, en met gevoel voor humor...' (Trouw)
'Wolke Neun wil laten zien dat verliefdheid zich niets van leeftijd aantrekt. Ze bezorgt ouderen evenveel geluk als jongeren, maar richt ook dezelfde ravage aan.' (Het Parool)
Trailer
Officiële website Wolke 9
Interview met de regisseur